සීත සෘතුව

සීතල උන කොපුල් මත
රත් උන දෙතොල් තියා
උණුසුම් කරමු සීත සෘතුව
නලියන දෙහිත් මත
වලාකුළු වියන් බැද
උදාවූ වසත්සමයේ
ආදර මල්වැහි වස්සවා
පොපියන වස්සානයේ
තෙමි තෙමි විදිමු 
සීත සෘතුව

- තිලිණි ප්‍රියංජලා -

සායම් කල දෙතොල් පෙති
පින්තාරු කල දෙනෙත්
මන්මත්වන කොපුල්
කදිමයි සීත සෘතුවෙ
දෙතොල් අග්ගිස්සෙන් කොදුරා කියූ වදන්
සීත සෘතුවේ සීත සෘතුවේ
ගුලි වෙමුද උණුහුමට

- තිලිණි ප්‍රියංජලා -

දෙනෙතට නින්ද නොඑන වැසිබර නිමේෂයක

සිතිජයේ අනන්තය වෙත
යන්න සිතුනත් මටත්
නොපෙනී යනතෙක්ම
නිමක් නොපෙනෙන අනන්තයේ අනන්තයේ
එන්නේ කොහොමද
කප්පරක් බලාපොරොත්තු
හිත් පොඩිත්තක තියා
ඉටු කරනා තුරු හිදියි බලා
මැලවී ගිය රෝස කොපුල්
සීතල වී යා උන සියුමැලි දෙඅත්
වැසී ගිය තරු දෙනෙත්
බලා හිදියි
උණුසුම් ප්‍රාණ වායුවක් සේ
බලාපොරොත්තු ගතට පිබිනා තුරු
හුස්ම ගන්නට බලාපොරොත්තු තුලින්
පණ දෙන්න පණ දෙන්න
ජිවත් වෙන්න මියැදී නොව
සටන්කොට ජීවත්වෙන්න
අනාගතයේ පියමන් කොට
කාලය ආ විගස
හුස්ම නැවත අත්හරින්න

- තිලිණි ප්‍රියංජලා -

පුපුරන්නට එනවා ඔළුව
රස්නයක්ද දැනෙනවා දැන් දැන්
කවද්ද මේ දුක් ගින්නෙන්
සමුගන්නේ සසර භවෙන්

අරක කියයි මේක කියයි
බැලු බැලු අත වික්ෂිප්තයි
විටෙක දුකද සතුට රැදෙයි
ලෝකය මෙන් සිතුවිලිද කැරකෙයි

උදේට ඉර පායනවා
හවසට ඉර හැංගෙනවා
රෑ යාමේ හද එනවා
පාන්දරට හැංගෙනවා
මනුස්ස ලොව පිරිහෙනවා
නොමිනිස්කම රජ වෙනවා

- තිලිණි ප්‍රියංජලා -

යන යන තැන් නොදැන නොදැක
හසරක් නැති යන ගමනේ
පහන් සිලක් වෙන්නද මං
නොදැනෙන නොහැගෙන නිමේෂයක 

රිදෙන හැපෙන රළ රැල්ලක
ගැටෙන වැටෙන හැම මොහොතේම
පෙණ බුබුලක් වෙන්නද මං
සැරින් සැරේ නැගිටින්නට

ගස් ගල් කදු වැටි  සිදිමින්
සුළි සුළගක් එන පාසා
මද සුළගක් වෙන්නද මං
ඉන් ඔබ මුදවාලන්නට

සත්‍ය යටපත් වූ තැන
මංමුලා වූ තැන
ගිනි සිළුවක් වෙන්නද මං
සත්‍යයේ සටහන් තබන්න

- තිලිණි ප්‍රියංජලා -

 හිත

පිච්චේනකොට හිත
දැනෙනවා වේදනාවක්
දෙකට කඩා හදවත
පැත්තක බර අනෙක් පැත්තට වඩා
වූ නමුත් බරක්
කැඩු හිත යලිත්
කොතෙක් දැගලුවත්
කරන්නට එක්තැන්
කරන්නට බැරිය
මන්දයත්
කැඩූ හිත දෙකොසකට
යුක්තවූ බැවින් අසමාන බරකින්

- තිලිණි ප්‍රියංජලා -

නිල් අහසේ
රන් ඉරක් ඇදපු
අපුරුව සිත්තමක
ඩොන් ඩොන් ගගා
ගහද්දි අකුණු
මැකී ගියා එක එල්ලේම ඇදපු රන් ඉර
චිරි චිරි ගගා මඩ කඩිති
වැහි කැට එකිනෙක යාවි
හැදුනු අපුරුව
වැහි කැට පුංචි දියපාරක් වී
මඩ කඩිත්ත ගංගාවක් වී
පිටාර ගැලූ අපුරුව

- තිලිණි ප්‍රියංජලා -